Van Lagos naar Osogbo

En dan horen we dat we toch op korte termijn naar Osogbo door gaan reizen, want de rechtszaak zal waarschijnlijk toch komende week zijn!

Sterker nog, we vertrekken de volgende dag al, op maandag de 13e, om 9:00. 's Avonds pakken we alvast zoveel mogelijk spullen in, en dan 's ochtends om 9:40 komt de chauffeur, Mister Samuel, ons halen om naar Osogbo te gaan. Nog even langs de shop van Aino voor de laatste betalingen en dan op weg. We zijn Lagos nog niet uit of we rijden door een groot gat in de weg (zelfs voor Nigeriaanse begrippen want de chauffeur vloekte erbij) en we hebben een lekke band. Langs de weg staan op allerlei plaatsen "banden service punten" - Nigerianen die met een paar autobanden en een compressor en wat gereedschap een slaatje slaan uit de kwaliteit van het wegdek. De band wordt opgepompt, blijkt echt lek, en wordt van de velg gehaald, gelijmd en weer op de auto gezet. Al met al een klein half uurtje werk (best snel!). Dan verder op pad.

Het rijden in Nigeria bestaat vooral uit het ontwijken van alle gaten in de weg (als het asfalt is), danwel het vinden van de meest egale route door een hobbelige zandweg. Het verkeer slingert dus ook voortdurend van links naar rechts over de volle breedte van de weg. Gelukkig ligt er op de grotere wegen een brede betonnen afzetting middendoor, anders werd het helemaal een chaos (op de kleinere wegen is dat wel zo, dan gebruikt zowel heen- als teruggaand verkeer de volle breedte van de weg). We passeren veemarkten, busstopplaatsen (enorme verzameling kleine Japanse busjes in 1 kleur, waar met houten bordjes op het dak wordt aangegeven waar dat busje naar toe gaat), lokale marktjes, vele verkopers met etenswaren bij vertragingspunten in de weg, geweldig om te zien.
Ook steken mensen continu de meerbaansweg over, tussen het rijdende verkeer door.

Als we al een eind Oyo state in zijn, in een wat landelijker gebied horen we een plof en een flodderend geluid: de gerepareerde band heeft het toch begeven... Dan maar het reservewiel erop. Daar heeft mister Samuel duidelijk veel vaker mee geoefend : die heeft ie razend snel gewisseld. 

Onze jongens verslapen het grootste deel van de rit: snel nadat we vertrokken zijn, vallen de oogjes dicht, het geslinger en gehobbel door de kwaliteit van het wegdek lijkt hen niet te deren en alleen bij stoppunten worden ze wakker.

Rond 15:30 komen we in Osogbo aan. Daar verblijven op dit moment nog 4 andere Nederlandse stellen met hun adoptiekindje in hetzelfde hotel Delightsome. Hierdoor zijn alle dubbele kamers, genaamd suites, bezet. Wij moeten met één kamer genoegen nemen. We maken kennis met de andere stellen en hun kinderen, proberen de leuke speeltuin uit met de jongens en gaan daarna ons settelen in onze hotelkamer.

De (buiten)ruimte en het eten zijn hier overigens prima, dus het is een goede plek om te verblijven. 

Het verblijf in Osogbo is de eerste paar dagen vooral verder gaan met wennen aan elkaar. De jongens spreken onderling Yoruba, en begrijpen ons Engels vaak niet (soms wel als het op z'n Nigeriaans wordt uitgesproken, maar dat kunnen wij dan weer niet!). Soms spelen ze superleuk samen, maar dat kan dan zo maar omslaan in een ruzie, of dat ze dingen doen die wij niet willen, en dan is er onbegrip over en weer. We zijn dus maar begonnen om een aantal termen in het Yoruba op te schrijven en die te proberen te gebruiken, misschien dat dat helpt.

Ook hebben we een gesprek met Hakeem (van de stichting die ons hier begeleidt) over de komende rechtbankzitting. Hij streeft ernaar om het toch woensdag de 16e, samen met een ander Nederlands stel, plaats te laten vinden. Nog snel wat boodschappen doen die middag en dan 's avonds alle voorbereidingen voor de rechtszaak treffen!