Werken en kerk

Om ook ons steentje bij te dragen als vrijwilliger aan het Eruobodo House, hebben wij en het andere Nederlandse stel aan Ms. Grace, de manager, gevraagd wat wij zouden kunnen doen. Het treft, er moeten een paar kamers geschilderd worden: 2 slaapkamers, de badkamer en de hal van de meisjesvleugel.

Er worden twee grote tonnen rose verf geregeld, en wat kwasten en borstels, en dan kunnen we aan de slag. De verf wordt dan nog verder verdund, wij twijfelen of het dan nog wel dekkend wordt... Niks geen gedoe met afplakken of de muren reinigen of gronden: bedden aan de kant schuiven, wat kranten op de vloer en schilderen maar! Het is erg warm, en alleen ventilatie van een windje door de openstaande ramen, dus het is inspannend werken in de Afrikaanse hitte. We doen op de zaterdagochtend de eerste slaapkamer. Deze voelt extra bijzonder, omdat onze jongens enkele maanden in deze kamer geslapen hebben. De dinsdag erna volgt de tweede slaapkamer. Voor de andere ruimtes is extra licht nodig, dus dat moet eerst geregeld worden voor we verder kunnen. 

De zondag tussen het verven in bezoeken we een Nigeriaanse kerkdienst. Het is de kerk waar onze jongens ook altijd naar toe gingen toen ze in het Eruobodo verbleven, de Assembly of God Church, in dezelfde straat.
In Nigeria speelt de kerk een grote rol, moslims en christenen leven ook gewoon door elkaar heen (lang niet zo gescheiden in noord en zuid als wij aanvankelijk dachten).  Overal zie je moskeeën en kerkgebouwen, niet noodzakelijkerwijs in een statig gebouw zoals bij ons, maar gewoon in een ruime zaal of hal. Dat is hier ook het geval. Een grote hal met drie groepen plastic stoeltjes, een podium met spreekgestoelte en erachter hangen allemaal doeken in een soort theateropmaak, en aan de zijkant zit een bandje. Die band bestaat uit: toetsenist, bassist, percussionist (conga's) en drummer; de bassist is de leider van de band, hij geeft de anderen tijdens het spelen aanwijzingen. Veel lijkt al spelende uitgezocht te worden of is half improvisatie.
De volwassenen zitten binnen (en een paar kinderen, vooral babies), de meeste kinderen, waaronder de kinderen van het Eruobodo House zitten apart buiten onder een afdak, waar ze hun eigen programma hebben (ons niet geheel duidelijk wat dat dan precies is...).

Als we binnenkomen (verlaat, pas om 9:40, doordat het moeilijk was vervoer te krijgen op zondagochtend: iedereen gaat dan naar de kerk) is de dienst al volop en luidruchtig aan de gang. Alle vrouwen zitten in de twee linkse delen, de mannen in het rechtse deel (wij worden bij de vrouwen gezet, achterin). De versterking van de microfoons is snoeihard, wat de geluidskwaliteit niet ten goede komt: een fikse vervorming! Waar het op dat moment precies over gaat, weten we niet echt, maar er wordt veel gepraat over kosten. Een meneer in pak doet zijn betoog in het Engels, ernaast staat iemand dat te vertalen in Yoruba. Na dit verhaal wordt het wordt het allemaal een stuk swingender, deels gezongen en gesproken stukken, gezang en vooral veel deelname en geroep van iedereen in de kerk. De nummers zijn erg lang en worden voorgezongen door een zanger en koor en meegezongen door de kerk.

Na een half uur dienst moeten wij ons voorstellen aan de rest van de kerk (de priester komt met de microfoon naar ons toe). Er komt dan ook nog een testimonial van een koppel. Wat we ervan begrijpen is dat 't over een overval of inbraak of zo iets gaat. Ze beginnen en eindigen met een oproep in gezang, nogal vals. Ook tijdens de preek (waarin de Exodus van Mozes uitgebreid uit de doeken wordt gedaan), die heeeeeel lang duurt (er lopen zelfs kerkmedewerkers tussen de rijen door om mensen wakker te schudden), vullen mensen uit het publiek stukken aan. 

Tijdens de dienst worden ook gewoon huishoudelijke mededelingen gedaan, zoals dat men de mobiele telefoons niet bij het bandje mag opladen, en dat er een sleutel gevonden is. Ook lopen mensen met schriften rond waarin allerlei bedragen worden genoteerd. Wij hebben sowieso de indruk dat geld ophalen een heel belangrijke rol speelt bij deze kerk.

Alle bezoekers van de kerk krijgen ook elk twee enveloppen toegestopt, voor de collectes: één voor de gave voor de kerk, de ander voor liefdadigheid. Subtiel wel, dat anderen niet zien wat je geeft.  Als de enveloppen voor de collecte moeten worden ingeleverd, gebeurt dat op een bijzondere manier. Onder begeleiding van een lied vormt iedereen in de kerk van achter naar voren een soort langzaam dansende rij (we krijgen er een polonaise gedachte bij!). Als je al dansende vooraan in de rij bent gekomen, gooi je de enveloppen in een bak en dans je terug naar je plaats.

Taiwo en Kehinde zitten initieel bij ons, maar we brengen ze na een half uurtje of zo naar buiten, naar de plek waar de andere Eruobodo kinderen zitten. Taiwo komt een paar keer terug om wat te drinken (voortdurend lopen volwassenen en kinderen de kerk in en uit), en hij vindt de drums van het bandje wel gaaf. Ook wil hij steeds in onze rugzak (want daar zitten koekjes en noten in).

Na zo'n twee uur, als de kinderen té onrustig worden, dus rond 11:30, houden we het voor gezien, en lopen terug naar het hotel door de zengende Afrikaanse hitte...